ورزکار
لغتنامه دهخدا
ورزکار. [ وَ ] (ص مرکب ) زارع . برزکار. کشتکار. (ناظم الاطباء). کشاورز. برزگر. برزیگر. زراعت کننده . (آنندراج ) (برهان ) :
بیوشاسب دیدم شبی سه چهار
چنانکه آیدی نزد من ورزکار.
گهی بدرود خوشه ت ورزگاری
گهی بشکست شاخی باغبانت .
همه ورزکاران اویند یکسر
مسلمان و ترسا که زنار دارد.
بیوشاسب دیدم شبی سه چهار
چنانکه آیدی نزد من ورزکار.
ابوشکور.
گهی بدرود خوشه ت ورزگاری
گهی بشکست شاخی باغبانت .
ناصرخسرو (چ مینوی ص 217).
همه ورزکاران اویند یکسر
مسلمان و ترسا که زنار دارد.
ناصرخسرو.