هوبجةلغتنامه دهخداهوبجة.[ هََ ب َ ج َ ] (ع اِ) شکم زمین . || منتهای وادی که آب در آن ریزد. || گو که به جای استادن گاه آب کنند و آب را بسوی آن روان کنند و از آن نوشند. (منتهی الارب ). ج ، هوابج . (اقرب الموارد).
