هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن فضل بن عبدالعزیزبن قطان ، مکنی به ابوالقاسم و معروف به ابن قطان ، طبیب و شاعر هجوگو و شوخ و بی پروای عراقی در قرن ششم هَ . ق . است که بقول عماد اصفهانی هیچکس از زبان او در امان نبود نه خلیفه و نه غیر از او. علاوه بر دیوان اشعار، کتاب کوچکی در عروض به وی نسبت داده اند. (از اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 64). و رجوع به ابوالقاسم (هبةاﷲبن فضل ...) و ابن قطان (ابوالقاسم ...) شود.