نوشکفته
لغتنامه دهخدا
نوشکفته . [ ن َ / نُو ش ِ ک ُ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) تازه شکفته شده . گل یا غنچه ای که به تازگی باز شده و در کمال طراوت و شادابی است :
روی تو چون شنبلید نوشکفته بامداد
روی من چون شنبلید پژمریده در چمن .
که آن نوشکفته گل نورسید
همی گشت از باد چون شنبلید.
ای گل خندان نوشکفته نگه دار
خاطر بلبل که نوبهار نماند.
روی تو چون شنبلید نوشکفته بامداد
روی من چون شنبلید پژمریده در چمن .
منوچهری .
که آن نوشکفته گل نورسید
همی گشت از باد چون شنبلید.
؟ (از لغت اسدی ).
ای گل خندان نوشکفته نگه دار
خاطر بلبل که نوبهار نماند.
سعدی .