نادلپذیر
لغت‌نامه دهخدا
نادلپذیر. [ دِ پ َ ] (ن مف مرکب ) هر آنچه خوشایند نباشد. (ناظم الاطباء). ناخوشایند. نادلنشین . نادلپسند. نامطبوع :
بدو گفت شاه ، ای زن آرام گیر
چه گوئی سخنهای نادلپذیر.
بدو گفت طوس ای سپهدار پیر
چه گوئی سخن های نادلپذیر.
تو بندوی را سر به آغوش گیر
مگو هیچ گفتار نادلپذیر.
مرا این سخن بود نادلپذیر
چو اندیشه کردم من از هر دری .
در این ژرف دریای نادلپذیر
تو افکندیم هم توئی دستگیر.
رجوع به نادلپسند شود.
بدو گفت شاه ، ای زن آرام گیر
چه گوئی سخنهای نادلپذیر.
فردوسی .
بدو گفت طوس ای سپهدار پیر
چه گوئی سخن های نادلپذیر.
فردوسی .
تو بندوی را سر به آغوش گیر
مگو هیچ گفتار نادلپذیر.
فردوسی .
مرا این سخن بود نادلپذیر
چو اندیشه کردم من از هر دری .
منوچهری .
در این ژرف دریای نادلپذیر
تو افکندیم هم توئی دستگیر.
اسدی .
رجوع به نادلپسند شود.
