ناخداترس
لغت‌نامه دهخدا
ناخداترس . [ خ ُ ت َ ] (ص مرکب ) آن که از خدا نترسد. (آنندراج ). کسی که از خدا نمی ترسد. (ناظم الاطباء). غیرمتقی . ناپرهیزگار. که پرهیزگار و خدا ترس نیست :
ترسم از قهر ناخداترسان
زآن سبب در خدا گریخته ام .
خدا ترس را سازگار است بخت
بود ناخداترس را کار سخت .
شه شنیدم که داشت دستوری
ناخداترس و از خدا دوری .
طلب کردم از پیش و پس چوب و سنگ
که ای ناخداترس بی نام و ننگ .
سیاهان براندند کشتی چو دود
که آن ناخدا ناخداترس بود.
ترسم از قهر ناخداترسان
زآن سبب در خدا گریخته ام .
خاقانی .
خدا ترس را سازگار است بخت
بود ناخداترس را کار سخت .
نظامی .
شه شنیدم که داشت دستوری
ناخداترس و از خدا دوری .
نظامی .
طلب کردم از پیش و پس چوب و سنگ
که ای ناخداترس بی نام و ننگ .
سعدی .
سیاهان براندند کشتی چو دود
که آن ناخدا ناخداترس بود.
سعدی .
