نابودن
لغتنامه دهخدا
نابودن . [ دَ ] (مص منفی ) نیستی . عدم . نبودن . مقابل بودن به معنی وجود :
مرا ارادت نابودن و بدن نرسید
که بودمی به مراد خود از دگر کردار.
نابودن خود بدیده ٔ عقل ببین
آنگه اگرت کری کند غم میخور.
مرا ارادت نابودن و بدن نرسید
که بودمی به مراد خود از دگر کردار.
ناصرخسرو.
نابودن خود بدیده ٔ عقل ببین
آنگه اگرت کری کند غم میخور.
کمال اسماعیل .