میشته

میشته . [ ت َ / ت ِ ] (اِ) معلم جهودان . (ناظم الاطباء) (صحاح الفرس ) (لغت فرس اسدی ) (از فرهنگ اوبهی ) (از برهان ) (از آنندراج ) (از انجمن آرا) :
چونین بتی که صفت کردم
سرمست پیش میشته بنشسته .

عماره ٔ مروزی (از لغت فرس اسدی ).

این کلمه در لغتنامه ٔ اسدی (چ اقبال ص 421) میشنه آمده است . رجوع به میشته و مشنا شود.