مویه کنان

مویه کنان . [ مو ی َ / ی ِ ک ُ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) در حال مویه کردن . در حال موییدن . گریه کنان . (از یادداشت مؤلف ) :
نمودی به من پشت همچون زنان
برفتی غریوان و مویه کنان .

فردوسی .

و رجوع به مویه و مویه کردن و مویه گر شود.