منت
لغتنامه دهخدا
منت . [ م ُن ْ ن َ ] (ع اِمص ، اِ) مُنَّة. قوت و توانایی :
در ره شرع و فرض و سنت خویش
مِنت حق شمر نه مُنت خویش .
رجوع به مُنَّة شود.
در ره شرع و فرض و سنت خویش
مِنت حق شمر نه مُنت خویش .
سنائی (حدیقه چ مدرس رضوی ص 77).
رجوع به مُنَّة شود.