مجدالدین بغدادی
لغت‌نامه دهخدا
مجدالدین بغدادی . [ م َ دُدْ دی ن ِ ب َ ] (اِخ ) ابوسعید شرف بن مؤید از مردم بغدادک خوارزم و از صوفیان و شاعران و نویسندگان نیمه ٔ دوم قرن ششم هجری است . وی از مریدان شیخ نجم الدین کبری است و نجم الدین رازی مشهوربه دایه صاحب کتاب مرصاد العباد از شاگردان مشهور اوست . بنا به نقل تاریخ گزیده وی به امر خوارزمشاه کشته شد. وفات او را به اختلاف در 606 و 607 و 613 نوشته اند. از مجدالدین بغدادی آثاری چند در تصوف به زبان فارسی باقی مانده و از آن جمله است : رساله ای در پاسخ «تحفة البررة فی مسائل العشرة» که احمدبن علی بن مهذب بن نصرالخواری ، ده سؤال در مسائل مختلف تصوف از وی نموده و او بدانها جواب داده است و نیز «رساله ٔ سفر» و چند نامه و اشعاری لطیف . این دو بیت از اوست :
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است .
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجله ٔ یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود.
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است .
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجله ٔ یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود.
