مأتة

مأتة. [ م َءْ ت َ ] (ع مص ، اِ) مصدر میمی یا اسم ظرف است از اَت ّ. (از منتهی الارب ) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)؛ اته اتا و مأتة، غالب شد آن را به حجت . (ناظم الاطباء). و رجوع به اَت ّ شود. || شکستن سر کسی را و بعضی مأتة را اسم می دانند نه مصدر. (ناظم الاطباء).