مات و فات
لغت‌نامه دهخدا
مات و فات . [ ت ُ ] (ترکیب عطفی ، اِمرکب ) (مأخوذ از دو فعل ماضی عربی ) مرگ و نیستی .
- مات و فات گفتن یا قائل به مات و فات بودن ؛ یعنی منکر معاد بودن و منکربعث و نشور و منکر بقای روح بودن . شاید مأخوذ از قول قس بن ساعدة است : من عاش مات و من مات فات و کل ما هو آت آت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مات شود.
- مات و فات گفتن یا قائل به مات و فات بودن ؛ یعنی منکر معاد بودن و منکربعث و نشور و منکر بقای روح بودن . شاید مأخوذ از قول قس بن ساعدة است : من عاش مات و من مات فات و کل ما هو آت آت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مات شود.
