مئتاء

مئتاء. [ م ِءْ ] (ع ص ) رجل مئتاء؛ مرد بسیار عطا و پاداش دهنده . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || طریق مئتاء؛ راه آبادان و روشن . || (اِ) پایان میدان اسب تاختن . || جای فراهم آمدن راهها. || جانب و مقابل . گویند: داری بمئتاء دار فلان ؛ یعنی خانه ٔ من جانب و مقابل خانه ٔ فلان کس است . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).