لنگر به خود گرفتن
لغتنامه دهخدا
لنگر به خود گرفتن . [ ل َ گ َ ب ِ خُدْ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از جای خود نرفتن . (آنندراج ).
- لنگر به خود نگرفتن ؛ از جای بشدن :
بحر پرشور جنون لنگر نمی گیرد به خود
کی ز سنگ کودکان ، دیوانه شورش کم شود.
- لنگر به خود نگرفتن ؛ از جای بشدن :
بحر پرشور جنون لنگر نمی گیرد به خود
کی ز سنگ کودکان ، دیوانه شورش کم شود.
صائب .