قهقهة
لغت‌نامه دهخدا
قهقهة. [ ق َ ق َ هََ ] (ع اِمص ، اِ) قهقهه . خنده ٔ سخت با آواز و گردانیدن آواز در خنده . (ازاقرب الموارد) (منتهی الارب ). خنده به آواز بلند. (برهان ). رجوع به قه شود. || رفتار سخت . (ناظم الاطباء). || نوعی از رفتار و آن مقلوب هقهقه است . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (آنندراج ). || آواز غلغل فروریختن شراب یا مایعدیگر از صراحی و قرابه و غیره . رجوع به قهقه شود. || آواز کبک . (یادداشت مؤلف ) :
اندر پس هر خنده که صد گریه مهیاست
در قهقهه ٔ کبک دو صد چنگل باز است .
دیدی آن قهقهه ٔ کبک خرامان حافظ
که ز سرپنجه ٔ شاهین قضا غافل بود.
اندر پس هر خنده که صد گریه مهیاست
در قهقهه ٔ کبک دو صد چنگل باز است .
حافظ.
دیدی آن قهقهه ٔ کبک خرامان حافظ
که ز سرپنجه ٔ شاهین قضا غافل بود.
حافظ.
