فلک پایگه
لغتنامه دهخدا
فلک پایگه . [ ف َ ل َ گ َه ْ ] (ص مرکب ) آنکه پایگاه ومرتبه اش به بلندی فلک باشد. بلندمرتبه :
شها، شهریارا، جهان داورا
فلک پایگه مشتری پیکرا.
رجوع به فلک پایه شود.
شها، شهریارا، جهان داورا
فلک پایگه مشتری پیکرا.
نظامی .
رجوع به فلک پایه شود.