فدا
لغتنامه دهخدا
فدا. [ ف ِ / ف َ ] (از ع ، اِ) در تداول فارسی ، بجای فداء. رجوع به فداء شود. || چیزی که از آن درگذرند و در راه مقصود واگذارند، و در این معنی در ادب پارسی بیشتر به حالت اضافه به کار رود :
فدای تو دارم تن و جان خویش
نخواهم سر و تخت و فرمان خویش .
فدای آن قد و زلفش که گویی
فروهشته ست از شمشاد شمشاد.
جان خاقانی فدای روی جان افروز توست
گرچه خصم اوست جانان یار جانان جان تو.
باک مدار سعدیا گر به فدا رود سری
هر که به معظمی رسد ترک دهد محقری .
فدای پیرهن چاک ماهرویان باد
هزار جامه ٔ تقوی و خرقه ٔ پرهیز.
فدای تو دارم تن و جان خویش
نخواهم سر و تخت و فرمان خویش .
فردوسی .
فدای آن قد و زلفش که گویی
فروهشته ست از شمشاد شمشاد.
لبیبی (از صحاح الفرس ).
جان خاقانی فدای روی جان افروز توست
گرچه خصم اوست جانان یار جانان جان تو.
خاقانی .
باک مدار سعدیا گر به فدا رود سری
هر که به معظمی رسد ترک دهد محقری .
سعدی .
فدای پیرهن چاک ماهرویان باد
هزار جامه ٔ تقوی و خرقه ٔ پرهیز.
حافظ.