فجاءلغتنامه دهخدافجاء. [ ف َج ْءْ ] (ع مص ) گشاده سینه گردیدن کمان از زه . (منتهی الارب ). || کلان شکم شدن ناقه . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (اِ) میان دو پاشنه ٔ شتر. || ج ِ فجوة. (منتهی الارب ). رجوع به فجوة شود.
