فأو

فأو. [ ف َءْوْ ] (ع مص ) زدن و شکافتن . || شکافتن سر به زخم شمشیر. (منتهی الارب ). رجوع به فأی شود. || (اِ) شکاف و فرجه میان دو کوه . || زمین سپرده ٔ نرم میان دو زمین سنگلاخ سوخته . || شیب . || جای فروشدن آفتاب . || تنگ جای وادی که به سوی جای فراخ رود. || ریگ توده ٔ گرد. || زمین مغاک نیکوخاک میان کوهها. || جای تابان و لغزان . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).