غنظاةلغتنامه دهخداغنظاة. [ غ َ] (ع مص ) عیوب کسی را آشکارا گفتن و سخن زشت و فحش شنوانیدن او را. (از اقرب الموارد). عَنظاة. (اقرب الموارد) (قطر المحیط). در منتهی الارب آمده : غنظی به غنظظة بالفتح ... قلبت احدی الظائین الفاً - انتهی .
