غلبک
لغتنامه دهخدا
غلبک . [ غ ُ ب ُ ] (اِخ ) ابن عبداﷲ ترکی بدری ظاهری خزنداری . از نجیب و دیگران حدیث شنید و عزبن جماعه و پسر او و گروهی از شیوخ از وی سماع حدیث کردند. وی به سال 741 هَ . ق . درگذشت . (ازالدرر الکامنة فی اعیان المائة الثامنة ج 3 ص 218).