غطیف
لغتنامه دهخدا
غطیف . [ غ ُ طَ ] (اِخ ) ابن حارث . صحابی است . (منتهی الارب ). غطیف بن حارث کندی یا حارث بن غطیف یا غظیف بن حارث کندی و به قولی سکونی . از صحابه و شامی است و غضیف صحیح است . رجوع به الاستیعاب ص 516 و الاصابة جزء 5 ص 199 و تاج العروس و رجوع به غضیف شود.
