غرس الدین . [ غ َ سُدْ دی ] (اِخ ) ابن محمدبن احمد الخلیلی المدنی الانصاری . فقیه شافعی ، در ادب و فضل مقامی داشته است . اصل وی از خلیل (در فلسطین ) بود، مدتی در قدس و مصر و بلاد روم اقامت کرد و در مدینه ساکن شد و در دمشق به سال 1057 هَ . ق . از دنیا رفت . از کتب وی «کشف الالتباس فیما خفی علی کثیر من الناس »درباره ٔ حدیث و «نظم الکنز» و «نظم مراتب الوجود للجیلی » است . شعر نیز می سرود. (اعلام زرکلی ج 2 ص 758).