عطسه زدن
لغت‌نامه دهخدا
عطسه زدن . [ ع َ س َ / س ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) عطسه دادن . عطسه کردن :
گر تو از بوی مشک عطسه زنی
هر که حاضر دعات بسراید.
یرحمک اﷲ زد آسمان که دم صبح
عطسه ٔ مشکین زد از صبای صفاهان .
هر دم هزار عطسه ٔ مشکین زد از تری
مغز جهان ز رایحه ٔ عنبر سخاش .
- عطسه زدن صبح ؛ کنایه از برآمدن آفتاب :
چون نافه ٔ مشک شب بسوزد
بس عطسه که آن زمان زند صبح .
گر تو از بوی مشک عطسه زنی
هر که حاضر دعات بسراید.
خاقانی .
یرحمک اﷲ زد آسمان که دم صبح
عطسه ٔ مشکین زد از صبای صفاهان .
خاقانی .
هر دم هزار عطسه ٔ مشکین زد از تری
مغز جهان ز رایحه ٔ عنبر سخاش .
خاقانی .
- عطسه زدن صبح ؛ کنایه از برآمدن آفتاب :
چون نافه ٔ مشک شب بسوزد
بس عطسه که آن زمان زند صبح .
خاقانی .
