عطسه دادن
لغت‌نامه دهخدا
عطسه دادن . [ ع َ س َ / س ِ دَ ] (مص مرکب ) عارض شدن و پدید گشتن عطسه و زفرافیدن . (ناظم الاطباء). عطسه کردن . عطسه زدن . عَطس . عُطاس . کداس . کدسة. کدسان . (از منتهی الارب ) :
شاخ چو آدم ز باد زنده شد و عطسه داد
فاخته الحمد خواند گفت که جاوید مان .
از جگر جیش خان خاک زند جوش خون
عطسه ٔ خونین دهد بینی شیران ز شم .
که آن مهربان ماه خسروپرست
به اقبال شه عطسه ای داد و رست .
شاخ چو آدم ز باد زنده شد و عطسه داد
فاخته الحمد خواند گفت که جاوید مان .
خاقانی .
از جگر جیش خان خاک زند جوش خون
عطسه ٔ خونین دهد بینی شیران ز شم .
خاقانی .
که آن مهربان ماه خسروپرست
به اقبال شه عطسه ای داد و رست .
نظامی .
