عروطلغتنامه دهخداعروط. [ ع َ ] (ع ص ) ناقه ای که به خوردن درخت دندان ریخته باشد. (منتهی الارب ). ماده شتری که آنقدر درخت بخورد تا دندانهای او از بین برود. (اقرب الموارد). ج ، عُرُط. (از منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
