صدف وار

صدف وار. [ ص َ دَ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) بکردار صدف . بمانند صدف :
شود پلنگ کشف وار در میان حجر
رود نهنگ صدف وار در نشیب میاه .

عبدالواسع جبلی .

او در آورده در شکنج کلاه
من صدف وار مانده در بن چاه .

نظامی .

زمین در مشک پیمودن بخروار
هوا در غالیه سودن صدف وار.

نظامی .

سعدی دل روشنت صدف وار
هر قطره که خورد گوهر آورد.

سعدی .

صدف وار باید زبان درکشیدن
که وقتی که حاجت بود درچکانی .

سعدی .

صدف وار گوهرشناسان راز
دهان جز به لؤلؤ نکردند باز.

(بوستان ).

رجوع به صدف سان و صدف گون و صدف وش شود.