شب کارلغتنامه دهخداشب کار. [ ش َ ] (ص مرکب ) کسی که در شب کار کند. کارگر شب کار. || در تداول عامه ، لوطی . || زن که تن به بدکاری داده باشد و بدکاری کند. زن که شباهنگام با بیگانه خسبد. که همبستر مردی بیگانه شود.
