سیه گر
لغت‌نامه دهخدا
سیه گر.[ ی َه ْ گ َ ] (ص مرکب ) محیل ظالم . فاجر :
زآنکه این مشتی دغل باز سیه گر تا نه دیر
همچو بید پوده می ریزند در تحت التراب .
سیه چشم و سیه زلف و سیه دل
سیه گر بود پوشیده سیاهی .
زآنکه این مشتی دغل باز سیه گر تا نه دیر
همچو بید پوده می ریزند در تحت التراب .
عطار.
سیه چشم و سیه زلف و سیه دل
سیه گر بود پوشیده سیاهی .
عطار.
