سپهرشناس
لغت‌نامه دهخدا
سپهرشناس . [ س ِ پ ِ ش ِ ] (نف مرکب ) کنایه از منجم و کاهن . (آنندراج ) :
شنیده ام من بسیار کس شنیدستند
هم از سپهرشناس و هم از ستاره شمر.
که گر کسی بفلک برشود ز روی زمین
ستارگان همه او را شوند فرمان بر.
شنیده ام من بسیار کس شنیدستند
هم از سپهرشناس و هم از ستاره شمر.
که گر کسی بفلک برشود ز روی زمین
ستارگان همه او را شوند فرمان بر.
میرمعزی (از آنندراج ).
