سنگدلی
لغت‌نامه دهخدا
سنگدلی . [ س َ دِ ] (حامص مرکب ) بی رحمی . سخت دلی .(ناظم الاطباء). قساوت . دل سختی . بی رحمی :
ای پسر نیز مرا سنگدل و تند مخوان
تندی و سنگدلی پیشه ٔ توست ای دل و جان .
شیرین سخنم دید و بدان چرب زبانی
زآن سنگدلی پارگکی نرم تر آمد.
چرا همی شکنی جان من ز سنگدلی
دل ضعیف که باشد بنازکی چو زجاج .
آنکو ترا بسنگدلی کرد رهنمون
ای کاشکی که پاش بسنگی برآمدی .
ای پسر نیز مرا سنگدل و تند مخوان
تندی و سنگدلی پیشه ٔ توست ای دل و جان .
فرخی .
شیرین سخنم دید و بدان چرب زبانی
زآن سنگدلی پارگکی نرم تر آمد.
سوزنی .
چرا همی شکنی جان من ز سنگدلی
دل ضعیف که باشد بنازکی چو زجاج .
حافظ.
آنکو ترا بسنگدلی کرد رهنمون
ای کاشکی که پاش بسنگی برآمدی .
حافظ.
