سماکاره
لغتنامه دهخدا
سماکاره . [ س َ رَ / رِ ] (ص مرکب ،اِ مرکب ) سبوکش میخانه . (آنندراج ) (برهان ). || مطلق خدمتکار. (برهان ) (آنندراج ) :
از پی کسب و شرف پیش بناگوش و لبش
ماه دیدم رهی و زهره سماکاره ٔ دوست .
آنکه او شاه بخردان باشد
کی سماکاره ٔ روان باشد.
رجوع به سماکار شود.
از پی کسب و شرف پیش بناگوش و لبش
ماه دیدم رهی و زهره سماکاره ٔ دوست .
سنایی (دیوان چ مصفا ص 398).
آنکه او شاه بخردان باشد
کی سماکاره ٔ روان باشد.
سنایی .
رجوع به سماکار شود.