سجده گه

سجده گه . [ س َ / س ِ دَ / دِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) سجده گاه :
شهی که بارگه اوست سجده گاه ملوک
همی برند بر آن سجده گه ملوک نماز.

سوزنی .

مرا سجده گه بیت بنت العنب بس
که از بیت ام القری میگریزم .

خاقانی .

پاک بینان را ز روی خوب دیدن منع نیست
سجده کایزد را بود گو سجده گه بتخانه باش .

سعدی (خواتیم ).

رجوع به سجده گاه شود.