زیبنده

زیبنده . [ ب َ دَ / دِ ] (نف ) سزاوار. شایسته . (فرهنگ فارسی معین ). لایق و سزاوار. (ناظم الاطباء). برازنده . برازا. سزاوار. درخور. لایق . مستعد. صاحب استعداد. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) :
چو گشتاسب برشد به تخت پدر
که فر پدر داشت و بخت پدر
بسر بر نهاد آن پدرداده تاج
که زیبنده باشد به آزاده تاج .

دقیقی .

کرا برگزیدی به شاهنشهی
که زیبنده باشد به تاج مهی .

فردوسی .

بیامد ز بازار مردی هزار
چنان چون نه زیبنده ٔ کارزار.

فردوسی .

بیا و سر و تاج ما را ببین
اگر هست زیبنده کن آفرین .

فردوسی .

تخت شاهی را شاه آمد زیبنده ٔ تخت
مملکت را ملکی آمد زیب افسر.

فرخی .

تو دانی نگه داشتن بنده را
به نیکی رسانی تو زیبنده را.

شمسی (یوسف و زلیخا).

بتاج عالم آرایش که خورشید
چنین زیبنده ٔ افسر نباشد.

حافظ.

بر سربخت سیه خاک سیه زیبنده است
ما به هندوستان نه بهر مال دنیا می رویم .

صائب .

|| آراسته .خوشنما. خوش آیند. جمیل . (فرهنگ فارسی معین ) (از ناظم الاطباء). زیبا. (آنندراج ) :
نیاید بدرگاه فرخنده شاه
نبندد میان پیش زیبنده گاه .

دقیقی .

چنین گفت با مهتران زال زر
که زیبنده تر زین که بنددکمر.

فردوسی .

گرچه فروزنده و زیبنده است
خاک بر او کن که فریبنده است .

نظامی .

بهشتی پر از حور زیبنده دید
فریبنده شد چون فریبنده دید.

نظامی .

سخنهای زیبنده ٔ دلنواز
بر ایشان فروخواند فصلی دراز.

نظامی .

... نهانی در آن قصر زیبنده دید.

نظامی .

رجوع به زیب شود.