زبان بران

زبان بران . [ زَ ب ُ ](اِ مرکب ) جمع زبان بر و به همان معانی :
زبان بران زمانه بگشتن اند مگوی
که در زمانه منم همزبان خاقانی .

خاقانی .

رجوع به زبان بر شود. || (نف مرکب ) هجوگو و هجوکنان . (ناظم الاطباء). هجاگوی و یاوه طراز. (فرهنگ شعوری ج 2 ورق 48 ص 2) :
زبان بران هجاگو زبان بریده شود
جهان ز بدزبانی او میشوند آسوده .

ابوالمعانی (از فرهنگ شعوری ).

|| (حامص مرکب ) در تداول زنان ، مگر زبان بران است ؛ همه کس حق دارد که مقصود خود را بزبان آرد.