زاذانی

زاذانی . (اِخ ) محمدبن ابراهیم (285 - 381 هَ . ق .) مکنی به ابی بکر است ، وی را گاه نسبت به یکی از اجدادش زاذان بن المقری زاذانی و گاه نیز عاصمی [ منسوب به عاصم بن زاذان یکی دیگر از اجدادش ] میخوانند. وی در اصفهان میزیسته و از حافظ نیشابوری حدیث بسیار فرا گرفته است . به شام و حجاز و مصر مسافرت کرده و در مکه فضل بن محمد جلدی در بغداد ابوبکر محمدبن سلیمان باغندی ، در اهواز عبدان بن احمد جوالیقی ، در مصر محمدبن زبان بن حبیب ، در موصل احمدبن علی تمیمی ، در شام اصحاب هشام بن عمار دمشقی و دیگر علمای این طبقه را ملاقات کرده است . آخرین کسی که از وی نقل حدیث کرده محمدبن علی بن هرمزد اصفهانی مکنی به ابی مسلم است . (از انساب سمعانی ). تألیفات وی : الفوائد المعجم الکبیر در حدیث (8 جزء در یک مجلد). کتاب اربعین حدیث (مسند ابی حنیفه ). (الاعلام زرکلی ). و رجوع به زاذان بن مقری شود.