زاده ٔ خاطرلغتنامه دهخدازاده ٔ خاطر. [ دَ / دِ ی ِ طِ ] (ترکیب اضافی ، اِمرکب ) کنایه از نظم و نثر و آن چه زاده ٔ طبیعت باشد همچون صوت و کار و عمل . (برهان قاطع). فکر.منشاَّت . شعر و غزل و امثال آن . (شرفنامه ٔ منیری ).
