رضی الدین

رضی الدین . [ رَ ضی یُدْ دی ] (اِخ ) یا رضی الدین نیشابوری . استاد الائمة، دانشمند و شاعر نیمه ٔ دوم قرن 6 (وفات 598 هَ . ق .). عوفی او را در فقه و خلاف صاحب اطلاع و اثر دانسته و گفته است که هرگاه از اشتغال به این گونه مطالب خسته می شد قصیده ای نظم میکرد و شعری می پرداخت . نام ممدوحان وی در دیوان او جلال الدین قلج طمغاج خان ابراهیم بن حسین و پسرش قلج ارسلان خان عثمان است که هر دو از سلاطین آل افراسیاب بوده اند. گویا رضی الدین تنها اوایل سلطنت قلج ارسلان را که مصادف با حدود سال 597 یا 598 هَ . ق . بوده درک کرد و عمر او از این غایت تجاوز نکرده . غیر از دیوان اشعار کتابی بنام «مکارم الاخلاق » به پارسی بدو نسبت داده اند. در اشعار وی تازگی و وجه امتیاز خاصی ملاحظه نمی شود با این همه استادی و مهارتش در سخن از کلام او آشکار است وی شعر عربی هم میگفت . (از فرهنگ فارسی معین ) (از تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 2 ص 50 و 849). از اشعار اوست :
چه مایه رنج کشیدم ز یار تا این کار
بر آب دیده و خون جگر گرفت قرار
هزار محنت و درد و بلا و نامش عشق
هزار گونه بلا و جفا و نامش یار.
رجوع به مجمع الفصحاء ج 1 ص 231 و 232 و فرهنگ سخنوران و ریحانة الادب ج 2 و آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 143،141 و ریاض العارفین ص 78 و 195 و 194 و صبح گلشن ص 179، 178 و قاموس الاعلام ترکی و لباب الالباب ج 1 ص 229، 228 و الذریعة ج 9 بخش 1 و چهار مقاله ص 188 و189 و سبک شناسی ج 2 ص 243 و ج 3 ص 5 و فهرست المعجم و روضات الجنات ص 591 و فهرست کتابخانه ٔ سپهسالار ج 2 ص 21 و 22 شود.