رجبة
لغت‌نامه دهخدا
رجبة. [ رُ ب َ ] (ع اِ) دام گرگ . (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). دام برای گرفتن شکار. (از اقرب الموارد). || ستون یا دیواری که زیر درخت پربار بنا کنند تا بر آن اعتماد کند. ج ، رُجُب . (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). بنایی که برای تکیه دادن درخت در زیر آن سازند. (از اقرب الموارد). || پیوند نخستین انگشت . (ناظم الاطباء). || حلقوم خر. ج ، رَواجِب . (ناظم الاطباء).
