راهط

راهط. [ هَِ ] (اِخ ) جایگاهی است در غوطه ٔ دمشق در سمت خاوری آن بعد از «موج عذراء» در کنار حمص هنگامی که از قصیر بسوی «ثنیة العقاب » بیایی ، جایگاه مذکور در طرف راست واقع شود و برخی آنرا نقعاء راهط نامیده اند:
ابوکم تلاقی یوم نقعاء راهط
بنی عبدشمس وهی تنفی و تقتل .

(از معجم البلدان ).

آن را مرج راهط نیز گویند و قضیه ٔ مشهوری بین قیس و تغلب درآن روی داده است : آنگاه که یزیدبن معاویه بسال 65 هَ . ق . درگذشت و پسرش معاویةبن یزید مدت یک صد روزبه خلافت نشست و سپس کناره گیری کرد مردم با عبداﷲبن زبیر بیعت کردند، ولی مروان بن حکم بتحریک عبیداﷲبن زیاد از بیعت سر پیچید و داعیه ٔ خلافت کرد و اهل شام بدو بیعت کردند ولی ضحاک بن قیص فهری با او از در مخالفت درآمد و در نتیجه مردم شام دو گروه شدند گروهی به اطراف ضحاک در مرج راهط گرد آمدند و گروه دیگر بطرفداری مروان برخاستند تا واقعه ٔ مشهور مرج راهط اتفاق افتاد و ضحاک در آن کشته شد و کار بر مروان قرار گرفت . (از معجم البلدان ). مرج راهط، در جانب شرقی دمشق است . (از متن اللغة). موضعی است شرقی دمشق و آن راه روزی است . (منتهی الارب ) .