رابغ
لغتنامه دهخدا
رابغ. [ ب ِ ] (ع ص ) آنکه مقیم باشد بر امری که قدرت دارد بر آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || عیش رابغ؛ زیست با ناز و نعمت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || ربیع رابغ؛ بهار با ارزانی و فراخی . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
