دوش بر دوش
لغت‌نامه دهخدا
دوش بر دوش . [ ب َ ] (ص مرکب ) دوشادوش . دوش بدوش . شانه بشانه . برابر هم . || صف درصف :
هزار سوزن الماس بر دل است مرا
از این حریرقبایان که دوش بردوشند.
رجوع به دوش بدوش شود. || معاشر. ندیم . جلیس . هم صحبت :
نداند دوش بردوش رقیبان
که تنهامانده چون خفت از غمش دوش .
هزار سوزن الماس بر دل است مرا
از این حریرقبایان که دوش بردوشند.
بابافغانی شیرازی .
رجوع به دوش بدوش شود. || معاشر. ندیم . جلیس . هم صحبت :
نداند دوش بردوش رقیبان
که تنهامانده چون خفت از غمش دوش .
سعدی .
