دوتهی
لغت‌نامه دهخدا
دوتهی . [ دُ ت َ ] (ص نسبی ، اِ مرکب ) لباسهای آسترشده . (ناظم الاطباء). جامه ٔ دراز ابره و آستر که با هم دوزند و بر این قیاس یک لایی و دولایی بیاید. (آنندراج ).
- دوتهی پوش ؛ که لباس دوتهی یعنی رویه و آستردار بپوشد :
آه سرد که ترا گرم گرفته ست که باز
دوتهی پوش به رنگ گل رعنا شده ای .
- دوتهی پوش ؛ که لباس دوتهی یعنی رویه و آستردار بپوشد :
آه سرد که ترا گرم گرفته ست که باز
دوتهی پوش به رنگ گل رعنا شده ای .
سیدحسین خالص (از آنندراج ).
