دوتاپشت
لغتنامه دهخدا
دوتاپشت . [ دُ پ ُ ] (ص مرکب ) قد خمیده . پشت دوتاشده . که قامتی دوتو و خمیده دارد. دارای قد و بالای دوتاه و خمیده :
فلک هم دوتاپشت پیری است کاو را
عصا جز خط استوایی نیابی .
نه بس شیرین شد این تلخ دوتاپشت
چه شیرین کز ترشرویی مرا کشت .
رجوع به دوتا شود.
فلک هم دوتاپشت پیری است کاو را
عصا جز خط استوایی نیابی .
خاقانی .
نه بس شیرین شد این تلخ دوتاپشت
چه شیرین کز ترشرویی مرا کشت .
نظامی .
رجوع به دوتا شود.