دلسوزگی
لغت‌نامه دهخدا
دلسوزگی . [ دِ زَ / زِ ] (حامص مرکب ) دلسوزی . تأسف . ترحم . شفقت :
کز ایدر به ایران شوی با سپاه
به دلسوزگی با تو آیم به راه .
که او داشتی تخت و گنج و سرای
شگفتی به دلسوزگی کدخدای .
به دلسوزگی بیژن گیو را
وگرنه دلاور یکی نیو را.
بدو گفت شاهی و ما بنده ایم
به دلسوزگی با تو گوینده ایم .
مرا بویه ٔ پور گم بوده خاست
به دلسوزگی جان همی رفت خواست .
کز ایدر به ایران شوی با سپاه
به دلسوزگی با تو آیم به راه .
فردوسی .
که او داشتی تخت و گنج و سرای
شگفتی به دلسوزگی کدخدای .
فردوسی .
به دلسوزگی بیژن گیو را
وگرنه دلاور یکی نیو را.
فردوسی .
بدو گفت شاهی و ما بنده ایم
به دلسوزگی با تو گوینده ایم .
فردوسی .
مرا بویه ٔ پور گم بوده خاست
به دلسوزگی جان همی رفت خواست .
فردوسی .
