دلجوی

دلجوی . [ دِ ] (نف مرکب ) دلجو. دلجوینده . جوینده ٔ دل .استمالت کننده . تسلی دهنده و آرامش دهنده :
زباغ عافیت بویی ندارم
که دل گم گشت و دلجویی ندارم .

خاقانی .

نظر بردار خاقانی ز دونان
جگر می خور که دلجویی نمانده است .

خاقانی .

|| مرغوب . پسندیده . شایسته . موافق . (از ناظم الاطباء). که دل او را بجوید. مطلوب :
چون رفت میانجی سخن گوی
در جستن آن نگار دلجوی .

نظامی .

بوییست عظیم نغز و دلجوی
بادا دل من فدای این بوی .

نظامی .

که عشق من ای خواجه بر خوی اوست
نه بر قد و بالای دلجوی اوست .

سعدی .

ز سرو قد دلجویت مکن محروم چشمم را
بدین سرچشمه اش بنشان که خوش آبی روان دارد.

حافظ.

دلم بجو که قدت همچو سرو دلجویست
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است .

حافظ.

نداشت حاجت مشاطه روی دلجویش
جواب صاف به آئینه می دهد رویش .

نورالعین واقف (از آنندراج ).

|| کنایه از عاشق :
چه خواهد دلبر از دلجوی بیدل
چه خواهد عاشق از معشوق دلبر.

فرخی .

|| کنایه از معشوق و محبوب :
نبید خواه ز بادام چشم دلجویی
ازآنکه آمد وقت شکوفه ٔ بادام .

مسعودسعد.

دو چشم داشت نژند آن ستمگر دلجوی
دو زلف داشت دوتاه آن سمن بر دلخواه .

معزی .

بردار پیاله و سبوی ای دلجوی
فارغ بنشین تو بر لب سبزه و جوی .

خیام (از سندبادنامه ص 284).

از همه عالم کران خواهم گزید
عشق دلجویی به جان خواهم گزید.

خاقانی .

به دلجویان ندارد طالع ایام
چه دارد پس چو دلجویی ندارد.

خاقانی .

می تا خط جام آر برنگ لب دلجوی
کز سبزه ٔ خط سبزه برآورد لب جوی .

خاقانی .

از آن می خورد و زآن گل بوی برداشت
پی دل جستن دلجوی برداشت .

نظامی .

رجوع به دلجو شود.