دعاگر
لغت‌نامه دهخدا
دعاگر. [ دُ گ َ ] (ص مرکب ) دعاکننده . دعاگو :
دعاگرند بشاخ چنار بر، گل را
تذرو و فاخته و عندلیب و قمری و سار
اگر دعاگر گل ، بر چنار مرغانند
چرا چو دست دعاگر شده ست برگ چنار.
بر تو زبان اهل زمانه دعاگر است
جود و سخای تو چو به اهل زمان رسید.
چاکری را ز چاکران تو هست
دوستی با من دعاگر تو.
دعاگرند بشاخ چنار بر، گل را
تذرو و فاخته و عندلیب و قمری و سار
اگر دعاگر گل ، بر چنار مرغانند
چرا چو دست دعاگر شده ست برگ چنار.
معزی .
بر تو زبان اهل زمانه دعاگر است
جود و سخای تو چو به اهل زمان رسید.
سوزنی .
چاکری را ز چاکران تو هست
دوستی با من دعاگر تو.
سوزنی .
