درق
لغت‌نامه دهخدا
درق . [ دَ رَ / دَ ] (اِ صوت ) حکایت آوازِ خوردن چیزی سخت بر چیزی دیگر.
- دَرْق دَرْق ؛ حکایت آواز خوردن دو چیز سخت با فاصله به هم .
- دَرَق دَرَق ؛ حکایت آواز خوردن دو چیز سخت پیاپی به هم .
- دَرَق و دَرَق ؛ درق و دروق .
- دَرَق ّ و دُروق ؛ اسم صوت است و برای نمودن شدت کوفتن دو چیز بریکدیگر بکار آید. (از فرهنگ لغات عامیانه ).
- درقی ؛ حکایت افتادن یا کوفته شدن ناگهانی چیزی بر چیزی یا منفجر شدن چیزی است . اسم صوت است که برای نشان دادن صدای افتادن چیزی بر زمین یا ترکیدن چیزی یا کوفتن چیزی به چیز دیگر گفته می شود. (فرهنگ لغات عامیانه ).
- دَرْق دَرْق ؛ حکایت آواز خوردن دو چیز سخت با فاصله به هم .
- دَرَق دَرَق ؛ حکایت آواز خوردن دو چیز سخت پیاپی به هم .
- دَرَق و دَرَق ؛ درق و دروق .
- دَرَق ّ و دُروق ؛ اسم صوت است و برای نمودن شدت کوفتن دو چیز بریکدیگر بکار آید. (از فرهنگ لغات عامیانه ).
- درقی ؛ حکایت افتادن یا کوفته شدن ناگهانی چیزی بر چیزی یا منفجر شدن چیزی است . اسم صوت است که برای نشان دادن صدای افتادن چیزی بر زمین یا ترکیدن چیزی یا کوفتن چیزی به چیز دیگر گفته می شود. (فرهنگ لغات عامیانه ).
