خیره رایی
لغتنامه دهخدا
خیره رایی . [رَ / رِ ] (حامص مرکب ) استبداد. لجاجت :
چهار است آهوی شه آشکار
که شه را نباشد بترزین چهار
یکی خیره رایی دگر بددلی
سوم زفتی و چارمین کاهلی .
من از هر دیاری همی تازم اینجا
نه از تنگدستی هم از خیره رایی .
|| پریشان فکری . سست رایی :
سنگ در دست و مار بر سر سنگ
خیره رایی بود قیاس و درنگ .
چهار است آهوی شه آشکار
که شه را نباشد بترزین چهار
یکی خیره رایی دگر بددلی
سوم زفتی و چارمین کاهلی .
اسدی .
من از هر دیاری همی تازم اینجا
نه از تنگدستی هم از خیره رایی .
قطران .
|| پریشان فکری . سست رایی :
سنگ در دست و مار بر سر سنگ
خیره رایی بود قیاس و درنگ .
سعدی (گلستان ).